تمرکز دانشمندان بر تاثیر ریزگرانش بر بینایی فضانوردان
تعمیرکار: دانشمندان بر تاثیر ریزگرانش بر بینایی فضانوردان متمرکز شده اند و با افزایش طول سفرهای فضایی بدنبال یافتن راهی برای کاهش آن هستند برای اینکه هیچ کس نمی خواهد بعد از بازگشت از یک سفر به مریخ بینایی اش را از دست بدهد.
به گزارش تعمیرکار به نقل از ایسنا و به نقل از اسپیس، پس از دهه ها جمع آوری داده در مورد این که چگونه بینایی فضانوردان تحت تاثیر پروازهای فضایی قرار می گیرد، دانشمندان مجموعه ای از تغییرات ناشی از ریزگرانش را در چشم انسان شناسایی نمودند که به عنوان «سندرم عصبی چشمی در رابطه با پرواز فضایی» به اختصار SANS شناخته می شود. این عارضه در پروازهای فضایی طولانی مدت به عنوان یک خطر برای سلامت انسان در نظر گرفته می شود.
اواخر امسال، یک موشک فالکون ۹ شرکت فضایی اسپیس ایکس ماموریت پولاریس داون(Polaris Dawn) را که طی آن چهار سرنشین برای یک سفر خصوصی پنج روزه به مدار زمین می روند به فضا پرتاب خواهدنمود. آنها در طول مدت اقامت خود در یک کپسول کرو دراگون، زمان زیادی را به بررسی تاثیرات ریزگرانش بر سلامتی انسان اختصاص می دهند.
یکی از وظایف پزشکی آنها کمک به کشف آنچه پشت علایم سندرم عصبی چشمی در رابطه با پرواز فضایی می گذرد، است. بگفته پژوهشگران، این یک بیماری شناخته شده و ناشناخته است که شامل تورم عصب بینایی، تغییر در شکل خود چشم و همین طور ایجاد تاری دید می شود.
تحقیقات درحال انجام است
سندرم عصبی چشمی در رابطه با پرواز فضایی با فقدان اثرات گرانش بر بدن گره خورده است که موجب تغییر مایعی می شود که می تواند تغییرات فشار را در مغز و چشم کنترل کند. تصور می شود که تغییر در این مایع، علت اصلی تغییرات ساختاری در چشم و مغز است. اما شناسایی علت دقیق و زمان ظهور این عارضه و اقداماتی که می توان در مقابل آن انجام داد، مشوق تحقیقات مداوم است.
ناسا می گوید که نشانه های این عارضه تقریباً در ۷۰ درصد از فضانوردانی که به دور زمین می چرخند، ظاهر می شود اما آن چه آنرا گیج کننده تر می کند این است که در افراد مختلف متنوع است.
بطور کلی، تحقیقات در مورد مشکلات بینایی در فضا از زمان پرواز فضانورد جان گلن در ماه فوریه ۱۹۶۲ شروع شده است. گلن آمریکایی در این پرواز سه بار در مدار چرخید و با خواندن یک لوح چشم پزشکی، دید خودرا به دقت زیر نظر گرفت تا ببیند آیا ممکنست تغییر کره ی چشم او منجر به تغییر دیدش شود یا خیر.
مطالعه سایبورگ
آلی اندرسون(Allie Anderson) محقق برجسته این عارضه در کالج مهندسی و علوم کاربردی در دانشگاه کلرادو، بولدر است. او با خدمه پولاریس داون کار کرده است تا بوسیله نظارت مداوم بر فشار داخل چشم، فشار داخل کره چشم، به بررسی زمان بندی تغییرات ناشی از پرواز فضایی در چشم انسان ها کمک نماید.
تحقیقات اندرسون شامل یک لنز تماسی به نام «Triggerfish» که توسط شرکت پزشکی «Sensimed» تولید شده و دارای یک فشارسنج برای اندازه گیری چگونگی تغییر شکل قرنیه در طول زمان است.
لنز تماسی حاوی یک آنتن کوچک برای انتقال دیتای خود است و چگونگی تغییر قسمت جلویی چشم با قرار گرفتن در معرض ریزگرانش را بررسی می کند. خدمه پولاریس داون آنرا «مطالعه سایبورگ» می نامند.
علاوه بر این، در تحقیقات اندرسون خدمه از دستگاهی تولید شده توسط شرکت «PlenOptika» استفاده می نمایند که نحوه ی تغییر شماره چشم فرد در حین پرواز فضایی را بررسی می کند.
اندرسون می گوید: با بهره گیری از هر دوی این دستگاهها، ما می خواهیم درک بهتری از دوره زمانی نحوه ی سازگاری چشم در وضعیت ریزگرانش داشته باشیم. فضانوردانی که طولانی مدت در فضا ماندند، شاهد تغییرات ساختاری در چشم مانند صاف شدن چشم که منجر به تغییر در دید آنها شد و همین طور تورم در عصب بینایی بودند. مشخص نبود که چرا این اتفاق می افتد.
مزایای این تحقیقات در زمین
پرم سوبرامانیان «Prem Subramanian»، استاد چشم پزشکی، مغز و اعصاب و جراحی مغز و اعصاب در مرکز چشم دانشگاه سو آنشوتز-راجرز(Sue Anschutz-Rodgers) کلرادو در آرورا می گوید: با طولانی تر شدن سفرهای فضانوردان در آینده، اقدامات متقابل برای مقابله با این سندرم گام مهم بعدی است.
کار برای کشف این که چه چیزی موجب تغییرات چشمی ناشی از پروازهای فضایی می شود ادامه دارد، اما تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.
سوبرامانیان می گوید: ما باید چگونگی کاهش بروز مشکل را بیابیم، احتمالاً قبل از این که بطور کامل بفهمیم چه چیزی موجب بروز آن شده است.
سوبرامانیان اضافه کرد: بیماریهای وجود دارد که موجب تورم عصب بینایی و کاهش بینایی می شوند. او اظهار داشت: درک بهتر از نحوه درمان این بیماری درک ما را از اتفاقاتی که در اینجا روی زمین رخ می دهد بهبود می بخشد.
منبع: setfix.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب